Deze foto’s zijn gemaakt in 2015 tijdens mijn vakantie in Turkije- Bodrum. Ik heb de foto’s wederom geïmporteerd vanuit de originele raw bestanden in Lightroom om deze opnieuw te bewerken, alleen nu met de kennis van nu, en de verbeteringen en updates van lightroom anno 2020.
Ondanks wat men in het algemeen denkt te gaan zien bij de term vakantie foto’s blijf ik ook tijdens mijn vakantie “fotograaf” en blijf opzoek naar interessante objecten die mijn aandacht prikkelen. En zo ook deze Ruïne vol gekladderd met grafriti.
Je hoort het nog dagelijks, het openbaar vervoer is niet voor uitjes. Maak alleen gebruik van het OV als het moet. Dus zoek ik het nog maar even dicht bij huis, het Zuidelijk Randpark. Het is maandag 1 juni 2020.
Normaal gesproken ga ik dan met de fiets, maar vooral op de wat smallere wandelpaden heeft dat het nadeel dat je met de fiets aan de hand minder bewegelijk ben dus kies ik er voor naar het park te lopen. Ik besluit een deel van het park in te gaan waar ik nog niet ben geweest om de eenvoudige reden dat dit deel op de satellietbeelden op google maps niet echt in fotografische zin tot de verbeelding spreekt.
Het wordt dus een uitdaging om foto-composities te maken die voor mij de moeite waard zijn om te bewaren. Het resultaat van deze foto-dag zie je in onderstaande foto’s. Geen lange sluitertijd foto’s. Wel heb ik naast mijn 10-20 mm en 18-140mm ook twee foto’s gemaakt met mijn Tamron 70-300mm. Bovendien heb ik gespeeld met de instellingen wat betreft belichtingscompensatie – en + om thuis op de laptop de verschillen en beste te selecteren.
Een veelbesproken onderwerp in de fotografie. Het komt er in het kort op neer dat je stelt scherp op een onderwerp en bij het gebruik van een kleinere lensopening is niet alleen het onderwerp scherp maar ook binnen een gebied vóór het onderwerp en binnen een gebied achter het onderwerp blijft het onderwerp scherp. Dit gebied, de zogenaamde scherptediepte is afhankelijk van de grootte van het diafragma, de afstand van camera tot onderwerp en de brandpuntsafstand van de lens. Klaar, punt uit. Ja en nu juist dat “klaar, punt uit” zit mij niet lekker, sterker nog ik durf te beweren dat dit niet waar is. Maar hebben al die mensen die er verstand van hebben het dan mis? Ja en nee! Ben ik weer de betweter? Wellicht wel. In de praktijk wordt in het algemeen aangenomen dat binnen het bereik van de scherptediepte het onderwerp binnen dit scherptediepte-gebied scherp blijft. Nee dus. Punt uit! Een afbeelding van het onderwerp voor de lens wordt scherp op de sensor geplaatst, uitgaande van een correcte scherpstelling. In het betoog van de term scherptediepte zouden we dus nu zonder enige instelling op de camera te veranderen de camera binnen het scherptegebied kunnen verplaatsen en, volgens de algemene regel van de scherptediepte, het onderwerp blijvend scherp op de sensor worden afgebeeld. Immers in het scherptegebied is en blijft ons onderwerp scherp. En daar gaat het fout. Het onderwerp is scherp op de afstand waarop wij op het onderwerp hebben scherpgesteld. Echter op een willekeurige afstand van het onderwerp, echter wel binnen ons scherptediepte-gebied zal er een verstrooiingsfiguur rondom ons beeld op de sensor verschijnen. Deze verstrooiingsfiguur ontstaat puur door onscherpte. Naarmate deze afstand toeneemt zal deze verstrooiingsfiguur ook toenemen en ontstaat er meer onscherpte. De toename van deze verstrooiingsfiguur is dan weer afhankelijk van de gebruikte lensopening, afstand van camera tot onderwerp en brandpuntsafstand van de gebruikte lens. Uiteraard speelt grootte van de sensor hierbij ook een rol maar dit laat ik hier buiten beschouwing. Bij de juiste scherpte instelling op het onderwerp krijgen we een scherp beeld op de sensor. Echter binnen het scherptedieptegebied is de toename van de verstrooiingsfiguur rondom het beeld op de sensor zo klein dat onscherpte nauwelijks waarneembaar is, maar de onscherpte, veroorzaakt door de verstrooiingsfiguur, is wel degelijk aanwezig in die mate dat het beeld “praktisch” scherp is echter “theoretisch” onscherper wordt naarmate we meer van ingestelde scherpstel-afstand afwijken. En vanuit dit standpunt heeft men dus aangenomen dat binnen het scherptegebied het beeld op de sensor “scherp” blijft. En bij iedere omschrijving van de term scherptediepte zowel in literatuur, of video’s, tutorials, lezingen op youtube in het bijzonder maar zeker ook op internet in het algemeen denk ik “dat is niet juist”. Want 10:3,33:3,33:3,33= praktisch nul maar zal nooit nul worden. Ben je het met mijn verklaring niet eens, ik hoor het, vergezeld van een goede tegenuitleg, graag.
Wikipadia geeft omtrent scherptediepte een mooie verklaring. De scherptediepte is het gebied in de voorwerpsruimte, waarbinnen de verstrooiingscirkels niet groter zijn dan de toelaatbare onscherpte. In de kleinbeeldfotografie wordt daarbij uitgegaan van een maximale diameter van de verstrooiingscirkels van 0,03 mm. Voor andere formaten (waaronder ook digitale camera’s) moet deze waarde worden gedeeld door de crop-factor van dat formaat.[1]
Wanneer de diafragmaopening wordt verkleind, zal de lichtkegel veel spitser binnenvallen. De cirkels (verstrooiingscirkels) worden dan ook kleiner en dus scherper afgebakend. Om nu te bepalen wat door mensen als scherp wordt beschouwd, zijn er afspraken gemaakt die er voor het kleinbeeldformaat op neerkomen dat „scherp” overeenkomt met een verstrooiingscirkel met een diameter kleiner dan 0,03 mm.
De scherptediepte is dus het hele gebied (niet alleen op het vlak waarop is scherpgesteld, maar ook het gebied ervoor en erachter) in de voorwerpsruimte waarvan de verstrooiingscirkels in de beeldruimte kleiner zijn dan 0,03 mm. Het scherptevlak ligt overigens niet precies midden in dit gebied; de scherpte van het gebied vóór het scherpstelvlak is kleiner dan het gebied erachter. Bij de zogenaamde hyperfocale afstand loopt het scherptegebied achter het scherpstelpunt door tot in het oneindige.
Na een eerste fotoserie van de ondergaande zon achter de Pendrechtse molen, welke zich bevindt in de Molenstee onderdeel van het Zuidelijk Randpark, kwam er min of meer onverwachts, als plan B als ik het zou moeten omschrijven, een vervolg.
Het is 17 mei 2020 rond 18.15 in de avond. Het originele idee was foto’s te maken in het Zuiderpark gebruikmakend van het lichtschijnsel van de ondergaande zon. Ik had een tweetal locaties in gedachten dus op de fiets met rugzak en statief beladen op weg. Het was een schitterende zomeravond qua temperatuur, en de mensen waren het binnen zitten als gevolg van de corona-maatregelen meer als zat en zochten de buitenlucht op. Kortom een drukte van mensen lekker zittend in de grasvelden en genietend van de heerlijke zomeravond. Voor mij persoonlijk een absolute no-go.
Een plan B moest er komen. Vanavond wilde ik foto’s maken, na tot tweemaal toe op eerdere avonden met frisse moed te zijn vertrokken echter de omgeving en de sfeer niet de dingen waren die ik in gedachten had en er dus geen foto’s werden gemaakt. Want foto’s maken en later bij het bewerken constant in het achterhoofd malende “dit had beter gekund” is niet aan mij besteed.
Dus zoals in de inleiding van dit artikel beschreven had ik eerder foto’s gemaakt van de ondergaande zon achter de Pendrechtse molen. De voorwaarde waren echter wel om niet qua composities van de foto’s in herhaling te vallen. Rond 19.00 uur was ik op de plaats van bestemming, ruim twee uur voor de zonsondergang zou inzetten. Het resultaat van dit plan B zijn de bijgaande foto’s.
Het Zuidelijk randpark is een redelijk uitgestrekt gebied (15 km lang en 116 hectare groot), niet per auto maar per fiets is het gebied vrij uitgestrekt. Binnen het gebied is het alleen opengesteld voor wandelaars en fietsers. Met de fiets kun je uiteraard een groter gebied bestrijken maar al lopend kom je op plekjes die niet makkelijk met de fiets aan de hand toegankelijk zijn.
Vandaag 10 mei zijn de weersomstandigheden niet echt om schitterende foto’s te maken maar ik wil er even tussenuit. Maar niet op de fiets maar lopend naar het Zuidelijk Randpark. Het voordeel is dat je sneller en makkelijker kleine paadjes of van het pad afwijkt. En dan kom je soms verrassende plaatjes tegen. Zoals gezegd zijn de weersomstandigheden niet optimaal en dat gaat voor mij gepaard met een anders kijken en denken qua compositie. Ik betrek naast het landschap ook graag de grootse luchtpartijen in de foto en als deze bestaat uit een mooie blauwe lucht, eventueel aangevuld met enkele cumuluswolken is dit geen enkel probleem en zal het de foto eerder goed doen dan afbreuk hier aan geven. Maar een grijze lucht zonder tekening van wolken is een ander verhaal. En vandaar dat tijdens deze fotosessie mijn denken qua compositie en verdeling van landschap en lucht even moest worden aangepast.
Vandaag loop ik in het Vaanbos, het meer groene deel van het Zuidelijk Randpark. Weinig tot geen waterpartijen maar wel veel bomen en struiken. In de vroege middag zijn er nog enkele blauwe stukken in de lucht echter naarmate de middag vordert wordt het grijzer en grijzer maar blijft het wel droog.
Foto’s met reguliere sluitertijden maar ook een paar langesluitertijd opname en een heuse selfie.
Even voorstellen, ik ben Michel Jansen, amateurfotograaf met een passie voor fotograferen. Ik tracht bij iedere foto mijn eigen identiteit zowel tijdens het maken van de foto als bij het bewerken ervan te leggen zodat het eindresultaat een micheljansen foto waardig is.
Praktika Super TL
Begonnen met fotograferen rond 1970 met een Praktika Super TL analoog spiegelreflexcamera, waarmee ik vele foto’s heb gemaakt, waaronder vele foto’s tijdens mijn vakanties. ======================================================
Fujica ST 901
Een stapje hoger op de camera ladder was de aankoop van de Fujica ST 901 spiegelreflex met meer mogelijkheden qua instellingen maar wel evenals de Praktika met een schroefvatting. Daardoor kon ik mijn objectieven blijven gebruiken.
Na het ST901 avontuur en vele foto’s later het merk trouw gebleven en overgestapt naar de Fujica AZ-1, de laatste analoge spiegelreflexcamera alvorens over te stappen in het digitale tijdperk. Het merk trouw blijven had een logisch gevolg. Ik werkte toendertijd in een foto/optiekzaak en de vertegenwoordiger van Fuji was kind aan huis.
Dit digitale tijdperk begon voor mij met de Nikon D3200 waarmee ik vele foto’s heb gemaakt (waaronder de trouwreportage van mijn oudste dochter in mei 2013) in een redelijk korte termijn want na 9 maanden wilde ik meer mogelijkheden waaronder een uitklapbaar en kantelbaar LCD scherm.
De 3200 werd vervangen door de Nikon D5200. Zoals al beschreven met een uitklapbaar en kantelbaar LCD scherm. De D5200 had ook wat meer instellingsmogelijkheden. Met deze camera heb ik enkele jaren met plezier gefotografeerd en gebruik ik af en toe nog wel eens naast mijn huidige camera. Het aantal gemaakte foto’s met de D5200 overschreed de 25000.
Mijn laatste aanwinst sinds januari 2018 is de digitale Nikon D7500 spiegelreflex. Nog meer instelmogelijkheden welke ik vooral in de landschaps- en lange sluitertijdenfotografie veelvuldig gebruik.
======================================================== Het afgelopen jaar heb ik mij meer en meer toegelegd op de lange-sluitertijdenfotografie en de landschapsfotografie, geïnspireerd door fotografen als:
Attilio Ruffo
Gary Gough
Marcel Kerdijk
Mark Denney
Adam Karnacz
Bas Meelker
Chris Sale
Bij het volgen van deze fotografen op you-tube en kijkend naar hun video’s verrijk ik mijzelf met kennis omtrent instellingen, composities, gebruik van filters. Chris Sale is hiervan mijn absolute favoriet.
Een misschien wat uitgebreid “even voorstellen”item maar wel een compleet overzicht.
De foto’s op mijn website gepubliceerd heb ik met plezier zelf gemaakt en bewerkt en mogen derhalve niet zonder schriftelijke toestemming van micheljansenfotografie worden gedownload, afgedrukt, gekopieerd, bewerkt of anderszins worden gebruikt. Gegevens omtrent de maker en copyright zijn tezamen met de metadata gegevens in de foto vastgelegd.
Het Zuidelijk Randpark is een redelijk uitgestrekt gebied waar mooie landschapsfoto’s te maken zijn, en dat is dan ook de reden dat ik er graag kom. Het voordeel is bovendien dat het redelijk dichtbij is en makkelijk met de fiets bereikbaar.
Deze foto serie heb ik gemaakt op 1 december 2019 in het Clarabos. Naast de reguliere sluitertijden heb ik 1 foto toegevoegd met een lange sluitertijd (54 sec). Ook de molen van Pendrecht maakt nog deel uit van deze serie .
Landschapsfotografie in Rotterdam; Zonsondergang bij Pendrechtse molen.
Een zonsondergang fotograferen stond al langer op mijn foto-to-do lijstje vandaar ook de titel van dit artikel, het is en was en blijft een “special” voor mij.
Maar de vraag komt dan direct bij mij op, waar ga ik dat doen, wanneer ga ik dat doen. Ik ben zelf niet in het bezit van een auto dus even je spullen in de auto gooien en op weg gaan is er niet bij. In dat opzicht ben ik of afhankelijk van het openbaar vervoer of mijn fiets (die heb ik wel).
Nu bij het ingaan van de zomertijd de avonden weer wat langer duren en de weersomstandigheden goed zijn worden de mogelijkheden om mijn special uit te voeren ook groter, maar waar? Het strand zou een mooie optie zijn, maar hoe kom ik daar en ben ik weer op een redelijke tijd thuis. Het OV is met de huidige corona maatregelen geen optie dus moet het een lokatie zijn die ik op redelijkerwijze met de fiets kan overbruggen.
Het is vrijdag 14 april en vanavond gaat het naar alle waarschijnlijkheid gebeuren, het was al een paar keer uitgesteld omdat er weer wat tussenkwam. De zon gaat onder om 20.42, het is ongeveer 15 minuten fietsen naar de lokatie, het zuidelijk Randpark bij de Pendrechtse molen, ik moet mijn plekje nog vinden, camera op statief plaatsen, kortom op tijd zijn.
De eerste foto maak ik om 19.17 dus ruimschoots op tijd, de laatste om 20.55 en totaal maak ik 78 foto’s. Tijdens de foto-sessie verander ik nog wel eens van camera positie, instellingen, wel een filter, geen filter, tussentijds de witbalans aanpassen, kortom het is hart werken.
Het Zuidelijk Randpark is een recreatiegebied met wandel- en fietspaden, water en verschillende ligweide en is opgedeeld uit diverse gebieden. Het totale gebied ligt aan de ene kant aan de Rotterdamse wijken Pendrecht, Zuidwijk en IJsselmonde en aan de andere zijde Barendrecht.
Tussen het Vrijenburgbos en het Clarabos ligt het gebied de Molenstee. En hier bevindt zich de Pendrechtse Molen, gebouwd in 1731 en in 1957 verklaard tot Rijksmonument. In 1993 is de molen van Rotterdams grondgebied drie kilometer in oostelijke richting verplaatst op Barendrechts grondgebied daar deze door de aanleg van een bedrijventerrein ernstig in de verdrukking kwam.
De molen staat in een uitgestrekt gebied dat zeker met verandering van jaargetijden en een mooie lichtbewolkte lucht of een dreigende onweerslucht met een scala aan mogelijkheden de achtergrond kan bepalen.
Naast de reguliere landschapsfoto’s heb ik ook twee lange sluitertijdfoto’s toegevoegd gemaakt met een sluitertijd van resp. 25 seconden en 157 seconden.
Het Vrijenburgerbos maakt deel uit van het Zuidelijk Randpark en ligt aan het havenspoorpad. Vanwege de corona lockdown kan ik vandaag 12 april 2020 niet ver van huis, en dus op de fiets gestapt richting Vrijenburgerbos.
Het Zuidelijk Randpark is een recreatiegebied bestaande uit verschillende “bossen” waarvan het Vrijenburgerbos deel van uitmaakt. In dit deel is water een belangrijk onderdeel van het landschap wat in de foto’s duidelijk naar voren komt.
Zes van de in totaal 8 foto’s zijn reguliere landschapsfoto’s en twee foto’s zijn lange sluitertijdfoto’s met een sluitertijd van resp. 179 en 151 seconden.
Vandaag, maandag 6 april 2020 ben ik wederom in stadspark De Twee Heuvels in Rotterdam IJsselmonde. Het park is qua oppervlakte niet al te groot en als je er al verscheidene malen bent geweest wordt het zoeken naar een nog niet gemaakte eerder compositie moeilijker of wordt de uitdaging om nog een mooie niet gemaakte compositie te maken groter en groter.
Het stadspark de Twee Heuvels ligt bij wijze van spreke in mijn achtertuin dus makkelijk bereikbaar lopend of met de fiets zeker met de huidige corona lockdown.
Zuiderpark: het grootste stadspark van Nederland; The Lake District het grootste nationale park van Engeland.
Uiteraard gaat deze vergelijking, het Zuiderpark in Rotterdam versus The Lake District in het graafschap Cumbria in het noordwesten van Engeland met betrekking tot de omgeving en het landschap niet op. Het Zuiderpark in Rotterdam is het grootste stadspark in Rotterdam en The Lake district het grootste nationale park van Engeland en valt sinds 2017 onder de Unesco wereld erfgoedlijst. Waarom dan deze vergelijking? Een grote inspirator voor mij met betrekking tot de landschapsfotografie in het algemeen en in het bijzonder is landschapsfotograaf Chris Sale, woonachtig en werkzaam in The Lake District. Ik volg hem op Youtube met zijn prachtige en inspirerende video’s. Zijn video’s zijn niet bedoeld als educatief materiaal alszijnde workshops, maar Chris Sale neemt je in zijn video’s mee naar het uitgestrekte gebied van The Lake district en heb je (althans ik zeker) het gevoel dat je werkelijk het fotograferen ansich beleefd. Geen bijzonderheden omtrent de meta-data die hij gebruikt, geen technische theoretische blabla. maar landschapsfotografie in zijn puurste vorm. En deze inspiratie is voor mij de voedingsbron om tijdens mijn foto-uurtjes te genieten van mijn hobby met als doel het maken van prachtige foto’s. In deze foto serie gemaakt in het Zuiderpark te Rotterdam heb ik een combinatie van landschapsfotografie, lange sluitertijd fotografie en zelfs een kleur/zwartwit combi samengesteld. De foto’s zijn gemaakt in een periode die zeker de geschiedenisboeken in zal gaan alszijnde de corona crisis. Maar één ding is zeker, tijdens deze foto serie heb ik ge-experimenteerd met instellingen, maar zeker ook met het bepalen van de compositie. Fotograferen is zien, maar dat zien beleef je door om je heen te kijken. En dat zorgt er voor dat je bij thuiskomst geen 300 foto’s in Lightroom behoeft te importeren, maar je geconcentreerd en met passie bezig bent een zo’n best mogelijke en mooiste compositie te bepalen, wat tijd kost maar zich aan het eind van de foto serie betaald in mooie opnamen.
Aan de kralingse plas hebben we alle ingrediënten die onmisbaar zijn voor lange sluitertijd fotografie, namelijk: lucht, water en objecten. De Kralingse Plas is ongeveer 100 ha groot en ligt in de Rotterdamse wijk Kralingen. Voor deze foto serie heb ik een rondje Kralingse plas gelopen, weliswaar in twee delen.
Is Landsfotografie in Rotterdam mogelijk? Een vraag die ik stelde bij mijn eerste publicatie in deze serie van foto’s. Voor mij was het een retorische vraag omdat ik de foto’s al had gemaakt.
Fotograferen is het vastleggen van een beeldmoment gezien en gemaakt door de persoon die op de ontspanknop drukt. Fotograferen is een persoonlijke kwestie. Een foto is een stukje van jezelf. Met deze gedachte ben ik met mijn camera op stap gegaan richting Zuiderpark. Geen vooraf gemaakte planning wat te doen, maar “mijn ik” zijn gang laten gaan om zo dat stukje van mezelf in de foto te leggen. De enigste voorwaarde aan deze foto sessie was dat de gemaakte foto’s in de serie “landschapsfotografie in Rotterdam” moesten passen.
Dus in het kader van ik zie, ik zie wat jij niet ziet, maar dan vertaald naar ik fotografeer wat ik zie zijn dit de foto’s:
Een combinatie van architectuur fotografie en lange sluitertijd fotografie levert bovenstaande titel voor dit en artikelen die volgen op. De architectuur ansich zal geen veranderingen of wijzigingen ondergaan bij deze tak van fotografie, maar de achtergrond of aanwezige voorgrond met betrekking tot water zal zeker de aandacht op de foto vestigen en de foto in zijn geheel veranderen.
Een eerste gebouw welke in deze serie de spits afbijt is Landhuis de Oliphant aan de Kromme zandweg te Rotterdam. Het landhuis werd tussen 1591 tot 1592 in opdracht van Cornelis van Coolwijk gebouwd op het eiland Voorne. In 1975 werd het landhuis verplaatst naar zijn huidige vestigingsplaats de Kromme Zandweg in de gemeente Charlois te Rotterdam.
Aan de overkant van de Kromme Zandweg staat de molen “de Kromme Zandweg” welke omdat deze zo dicht bij de Oliphant staat zeker niet moch ontbreken in deze foto serie.
In een eerdere fotoserie heb ik de Prinsenmolen gefotografeerd. In de nabijheid van deze molen staat nog een molen namelijk “de Vier Winden”.
Deze molen, de Vier Winden, staat aan de Terbregse Rechter Rottekade, welke ligt aan de rivier de Rotte. Aan de overzijde van de Rotte ligt de Bergse Linker Rottekade welke je langszij de Prinsenmolen brengt.
De molen is gebouwd in 1776 en heeft lange tijd dienst gedaan als korenmolen. Evenals de Prinsenmolen heeft ook deze molen een voorgeschiedenis in de zin van een voorganger welke op dezelfde plaats heeft gestaan echter op 22 augustus 1975 door brand werd verwoest. Dit betrof niet alleen de molen maar ook het gehele dorp Terbregge. Het jaar erop, 1776, werd de huidige molen gebouwd. Tot 1964 werd de molen nog gebruikt om graan te malen.
De molen heeft problemen met de fundering waarbij deze zo’n 0,5mm per jaar zakt. Een nieuwe fundering moet dit probleem verhelpen.
De omgeving rondom deze molen is beperkt wat voor het fotograferen het nadeel heeft dat niet vanuit meerdere posities kan worden gefotografeerd, de point of view is beperkt.
De prinsenmolen bevindt zich aan het Prinsenmolenpad welke ligt in de Bergse Voorplassen welke zich uitstrekken tussen de noordelijke Rotterdamse buitenwijken Schiebroek en Hilgersberg.
De molen is gebouwd in 1648 als poldermolen. Alhoewel de molen nog wel maalvaardig is, wordt deze niet meer gebruikt. Wanneer we naar de geschiedenis van de molen kijken zien we dat op dezelfde plek vanaf de zestiende eeuw een andere molen stond namelijk de Bergsche Molen. Deze naam is tot de 18e eeuw voor de huidige molen gebruikt, pas daarna werd de naam veranderd in Prinsenmolen. De molen staat in het Prinsmolenpark, een soort landtong welke aan de ene zijde is omgeven door het water van de Bergse Voorplas en aan de andere zijde door het water van de Rotte en is alleen per voet of per fiets te bereiken. De meeste foto’s in deze foto serie zijn gemaakt met een doorsnee sluitertijd, echter worden afgewisseld door enkele lange sluitertijd foto’s.
Het Zuiderpark gelegen in Rotterdam is met een oppervlakte van 215 hectare het grootste stadspark van Nederland. Het park is afwisselend en heeft naast een twee kilometer lange promenade, een mooi en overzichtelijk speelterrein, een heus strandje, moerasgebied, bossen, eilanden en uiteraard veel water. Het park ligt op een half uurtje fietsen van mijn woonadres, of uiteraard met het openbaar vervoer bereikbaar. Landschapsfotografie in Rotterdam is hier zeker mogelijk en het park biedt velen verschillende invalshoeken voor een fotoserie, en met deze gedachte in het achterhoofd zal ik er dan ook nog menig maal terugkeren. Het is zondag 20 januari 2019 en sinds kort in het bezit van een circulair ND grijsfilter (10 stops) en wil ik vandaag de lange sluitertijd fotografie met de landschapsfotografie combineren en kijken wat dit teweeg brengt. Deze combi zal in het kader van de lange sluitertijdfotografie weinig spectaculairs in de foto’s weergeven, echter zullen de landschapsfoto’s een net iets anders beeld opleveren. Met betrekking tot de compositie van de foto wil ik het landschapsidee de voorhand geven. Alle foto’s zijn gemaakt met een sluitertijd van 30 seconden en een diafragma variërend van 13 tot en met 22.
Uiteraard zijn alle foto’s gemaakt vanaf statief, gezien de lange sluiterijden.
Vandaag (maandag 17 februari 2020) begint met een mooie helderblauwe hemel en een stralende zon. Echter heb ik andere bezigheden en vind ik persoonlijk een blauwe onbewolkte lucht minder sprekend bij landschapsfotografie dan hier en daar een wolkje. Echter aan het begin van de middag neemt de bewolking toe en volgt al snel regen.
Op mijn weerapp (sat24.com) zie ik een tussen de wolken door droog weer periode van enkele uurtjes. Zonder twijfel pak ik mijn fotospullen en begeef mij naar het stadspark de Twee Heuvels dat zich bij wijze van spreken bijna in mijn achtertuin bevindt.
In het kleine (circa 55 ha) stadspark bevindt zich één grote waterplas aan de rand van de Adriaan Volkerlaan. In het begin van de fotoserie is er zelfs een bijna onbewolkte lucht Een metamorfose in vergelijking met twee uur geleden. Ongeveer halverwege de fotoserie neemt de bewolking weer toe dat ook duidelijk op de foto’s is terug te zien. Na een 3 kwartier neemt de bewolking wederom toe met als uiteindelijk resultaat terugkeer van de regen en een egaal grijze lucht.
Zelfs met mijn 10-20mm groothoek is de beeldhoek van dit objectief te beperkt om een overzichtsfoto van de totale plas te maken. Ik maak dan ook twee overlappende foto’s om deze later in lightroom tot één foto samen te voegen.
Naast de landschapsfoto’s is de laatste foto in deze serie een foto in het long-exposure genre met een belichtingstijd van 75 seconden. De krachtige wind is een duidelijk zichtbare spelbreker in de scherpte van de bomen echter geeft dit ook weer een apart effect.
Het is de zoveelste zondag op rij dat de weersomstandigheden onbestendig zijn. Dit keer geen storm met naam maar wel een stevige wind, dreigende wolken, tussendoor een kort regenbuitje maar ook periode van een zonnetje tussen de wolken door. Via mijn weerapp op de telefoon (sat24) kon ik mooi zien wanneer en hoelang de droogweer perioden zouden komen en standhouden. Vanwege het onbestendige gedrag van de weersomstandigheden niet te ver van huis gegaan en dan kom je al gauw uit in het schitterende stadspark “de Twee Heuvels” waar ik al meerdere keren heb gefotografeerd.
Dit keer geen overzicht van alle mooie plekjes van het park maar een doelgerichte opdracht om vanuit een paar verschillende plekken een aantal foto’s te maken met een gelijke compositie echter door de snelle verandering van het wolkendek toch een andere geheel te fotograferen. Hierbij wel de aantekening dat de instellingen zoals diafragma naar omstandigheden en creativiteit werden aangepast.
De snel wisselende weersomstandigheden door de onrustige atmosfeer en stratocumulus wolken waren de oorzaak van de regelmatig voorkomende sterk wisselende lichtomstandigheden. Zag je een mooie compositie met schitterende wolkenpartijen dan moest je snel zijn daar een geheel ander wolkendek even later een totaal ander plaatje te zien gaf. Maar genoeg tekst nu, het is tijd voor de foto’s.
