In het tweede deel van landschapsfotografie met tiltshift objectief ga ik meer in op de specifieke effecten die zijn te bereiken met de tilt functie van dit objectief. Hierbij wordt het voorste deel van het objectief geknikt zodat de scherptevlakken van de camera sensor en objectief niet meer parallel lopen. Hierbij bereik je het effect dat slechts een zeer klein deel van de foto scherp is.
Maar kun je dit dan niet bereiken met een reguliere lens en grote diafragma opening? Zelfs in de gunstigste omstandigheden te weten: grote diafragma opening, grote brandpuntsafstand en korte werkafstand bereik je nog niet het effect wat je zonder moeite kan bereiken met de Tilt functie van het Tilfshift objectief.
De foto’s zijn geoptimaliseerd in Lightroom wat betreft de normale nabewerking en de toevoeging van de kleureffecten.
Wanneer je denkt aan een tilfshift objectief denk je aan architectuurfotografie, denk je aan het fotograferen van gebouwen. Je gebruikt hiervoor de tilt functie in verticale richting van dit objectief. Maar draai je het objectief een kwart slag dan heb je deze tilt functie in horizontale richting. En in deze stand is het tiltshift objectief uitermate geschikt voor panorama foto’s.
Waarom de tiltfunctie van het tiltshift objectief gebruiken voor panorama foto’s als je ook een supergroothoek van 10-20mm kunt gebruiken? De 10-20mm supergroothoek heeft weliswaar een grote beeldhoek in de horizontale richting, maar ook in de verticale richting, en dit is juist bij panoramafoto’s in een aantal gevallen niet wenselijk. Deze panoramafunctie kun je niet alleen in horizontale richting maken maar ook in verticale richting waarbij drie foto’s in verticale richting worden gemaakt.
Onlangs (eind november) heb ik een samyang 24mm tiltshift lens aangeschaft en afgelopen zondag (20-12-2020) uitvoerig mee gespeeld, geëxperimenteerd in het Zuidelijk Randpark. In dit artikel wil ik de panorama foto’s laten zien. Er worden hierbij drie foto’s gemaakt die elkaar overlappen en in Lightroom tot één foto naadloos worden samengevoegd.
Het objectief moet volledig manueel worden ingesteld.
Deze serie foto’s zijn al een tijdje geleden gemaakt aan de Kralingse Plas in Rotterdam. Het is een tweedeling van reguliere foto’s en lange sluitertijdfotografie.
Het Stadion Park in Groot-IJsselmonde staat wellicht beter bekend als het park Twee Heuvels. Het park is in 1971 aangelegd en bestrijkt ongeveer 50 hectare. Het park ligt op loopafstand van mijn huis en daardoor een regelmatig bezocht stukje natuur.
Voor mijn item “landschapsfotografie in Rotterdam” heb ik al regelmatig het park bezocht en zal nog zeker vaker bezoeken. Op deze shoot ben ik eigenlijk wel een beetje heel erg trots. Uiteraard zijn de foto’s met zorg gemaakt en ge-optimaliseerd in Lightroom.
De long exposure foto’s bij de boom begon eigenlijk waarbij de wolkenbeweging zich van links naar rechts over de foto verplaatst. Toen ik de foto op mijn LCD scherm zag dacht ik, de wolken van links naar rechts, dat betekent als ik mijn camera standpunt 90 graden moet verplaatsen om een mooier effect te krijgen. En zo werd een aantal foto’s maken een waar project. De sluitertijden van de vier long exposure foto’s zijn resp. 73 seconden, 53seconden, 169 seconden en 104 seconden.
Het voordeel van je volle SD geheugenkaartjes opslaan op je externe schijf is dat je nog eens in het verleden kunt duiken en “oude” foto’s opnieuw in lightroom importeren en opnieuw optimaliseren.
Deze foto’s heb ik op gemaakt op 23 maart 2014 in het Zuiderpark te Rotterdam. Mijn toenmalige camera was de Nikon D5200. Ruim zes jaar terug in de tijd.
In deze fotoshoot ben ik aan de gang gegaan met foto-bracketing. Bij foto-bracketing maak je meerdere foto’s van hetzelfde onderwerp, echter met verschillende sluitertijden. Hierbij maak je gebruik van de belichtingscompensatie. Uiteraard staat je camera op statief. Na even wat nazoeken op youtube omtrent de bracketing instellingen op mijn camera (Nikon D7500) kwam ik op de volgende instellingen:
-2.0 / -1,3 / -0,7 / 0 / +0,7 / +1,3 / +2,0
Ik wilde de belichtingen bij de foto’s niet te groot maken. Echter bij het importeren van de foto’s in Lightroom heb ik niet alle foto’s gebruikt maar een selectie van 3 a 4 foto’s gemaakt om samen te voegen.
Na het samenvoegen van de foto’s in Lightroom heb ik deze tevens geoptimaliseerd. Hierbij de uiteindelijke resultaten.
Al twee keer eerder ben ik op deze plek geweest om een ondergaande zon te fotograferen, en wel op 19 april en 24 mei van dit jaar (2020). Driemaal scheepsrecht zegt het spreekwoord dus was het afgelopen 15 september wederom.
De plek, in het Zuidelijk Randpark bij de Pendrechtse molen en tevens nabij restaurant Vrijenburg, In eerste instantie had ik een mooier schouwspel in gedachten maar de natuur doet wat het doet en daar zal ik het mee moeten doen.
De gemaakte foto’s zijn dit keer een mengeling van alleenstaande foto’s en gemaakt in een bracketing serie welke in Lightroom zijn samengevoegd en verder geoptimaliseerd. Uiteraard zijn de foto’s gemaakt vanaf statief, met mijn Nikon D7500 en gebruik makend van het polarisatiefilter en softgradfilter 3 stops van Benro.
Het zuidelijk randpark is een uitgestrekt natuurgebied dat spreekwoordelijk bij mij in de achtertuin ligt, en ik al meerdere keren heb bezocht en gefotografeerd. En toch probeer ik de omgeving weer net iets anders in beeld te krijgen om niet in herhalingen te vallen.
Deze foto’s zijn tot stand gekomen door gebruik te maken van bracketing. De reeks van belichtingen was hierbij als volgt ingesteld:
-2.00 / -1.3 / -0,7 / 0 / +0.7 / +1.3 / +2.00
De stappen had ik bewust niet te groot gekozen. Thuis op de laptop heb ik een 3 tot 4 foto’s uit iedere reeks geselecteerd om vervolgens in Lightroom samen te voegen en verder te optimaliseren.
Om een verschil te kunnen waarnemen heb ik uit iedere reeks 1 foto geselecteerd die naar mijn idee de juiste belichting had, en deze in Lightroom geoptimaliseerd. Daarnaast heb ik de samengevoegde foto in Lightroom geoptimaliseerd om zo te kunnen beoordelen of alle moeite niet voor niets was geweest. Door de uiteindelijke resultaten naast elkaar te leggen en te vergelijken bemerkte ik in de samengevoegde foto’s net iets meer details.
Wolken fotograferen is een mooi en constant aan verandering onderhevig schouwspel.
Onderstaande foto’s zijn niet recent, maar gemaakt op 6 mei 2014 rond 20.00 uur met mijn toenmalige Nikon D5200 camera vanuit het zolderraam. De prachtige avondlucht had mijn aandacht getrokken en kon dit niet laten voorbijgaan zonder het te fotograferen. Echter had ik de foto’s nog nooit bewerkt en kwam ze bij toeval tegen.
En ik zocht een excuus wat foto’s te bewerken in lightroom, geïnstalleerd op mijn nieuwe laptop, waarop het programma opzich veel sneller en daardoor prettiger werkt. Een verademing. Maar mijn vorige laptop stamde ook uit 2014 en het lightroom programma is in die jaren alleen maar groter geworden en meer gaan eisen van je laptop.
Ons familie weekendje weg was gepand in mei. Echter door het corona virus en de daarop volgende maatregelen ging dit echter nier door. Zodoende werd dit verplaatst naar het weekend van 9-11 augustus.
De weersomstandigheden waren heet! Uiteraard ging naast mijn tandenborstel en nog wat bagage ook mijn camera, statief en accessoires mee. En vanuit de familie-gezelligheid heb ik mij tot tweemaal toe hier even uit onttrokken om wat omgevingsfoto’s te maken.
Hierbij een kleine impressie van de omgeving waar wij verbleven.
Deze foto’s zijn gemaakt in 2015 tijdens mijn vakantie in Turkije- Bodrum. Ik heb de foto’s wederom geïmporteerd vanuit de originele raw bestanden in Lightroom om deze opnieuw te bewerken, alleen nu met de kennis van nu, en de verbeteringen en updates van lightroom anno 2020.
Ondanks wat men in het algemeen denkt te gaan zien bij de term vakantie foto’s blijf ik ook tijdens mijn vakantie “fotograaf” en blijf opzoek naar interessante objecten die mijn aandacht prikkelen. En zo ook deze Ruïne vol gekladderd met grafriti.
Je hoort het nog dagelijks, het openbaar vervoer is niet voor uitjes. Maak alleen gebruik van het OV als het moet. Dus zoek ik het nog maar even dicht bij huis, het Zuidelijk Randpark. Het is maandag 1 juni 2020.
Normaal gesproken ga ik dan met de fiets, maar vooral op de wat smallere wandelpaden heeft dat het nadeel dat je met de fiets aan de hand minder bewegelijk ben dus kies ik er voor naar het park te lopen. Ik besluit een deel van het park in te gaan waar ik nog niet ben geweest om de eenvoudige reden dat dit deel op de satellietbeelden op google maps niet echt in fotografische zin tot de verbeelding spreekt.
Het wordt dus een uitdaging om foto-composities te maken die voor mij de moeite waard zijn om te bewaren. Het resultaat van deze foto-dag zie je in onderstaande foto’s. Geen lange sluitertijd foto’s. Wel heb ik naast mijn 10-20 mm en 18-140mm ook twee foto’s gemaakt met mijn Tamron 70-300mm. Bovendien heb ik gespeeld met de instellingen wat betreft belichtingscompensatie – en + om thuis op de laptop de verschillen en beste te selecteren.
Een veelbesproken onderwerp in de fotografie. Het komt er in het kort op neer dat je stelt scherp op een onderwerp en bij het gebruik van een kleinere lensopening is niet alleen het onderwerp scherp maar ook binnen een gebied vóór het onderwerp en binnen een gebied achter het onderwerp blijft het onderwerp scherp. Dit gebied, de zogenaamde scherptediepte is afhankelijk van de grootte van het diafragma, de afstand van camera tot onderwerp en de brandpuntsafstand van de lens. Klaar, punt uit. Ja en nu juist dat “klaar, punt uit” zit mij niet lekker, sterker nog ik durf te beweren dat dit niet waar is. Maar hebben al die mensen die er verstand van hebben het dan mis? Ja en nee! Ben ik weer de betweter? Wellicht wel. In de praktijk wordt in het algemeen aangenomen dat binnen het bereik van de scherptediepte het onderwerp binnen dit scherptediepte-gebied scherp blijft. Nee dus. Punt uit!
Een afbeelding van het onderwerp voor de lens wordt scherp op de sensor geplaatst, uitgaande van een correcte scherpstelling. In het betoog van de term scherptediepte zouden we dus nu zonder enige instelling op de camera te veranderen de camera binnen het scherptegebied kunnen verplaatsen en, volgens de algemene regel van de scherptediepte, het onderwerp blijvend scherp op de sensor worden afgebeeld. Immers in het scherptegebied is en blijft ons onderwerp scherp. En daar gaat het fout. Het onderwerp is scherp op de afstand waarop wij op het onderwerp hebben scherpgesteld. Echter op een willekeurige afstand van het onderwerp, echter wel binnen ons scherptediepte-gebied zal er een verstrooiingsfiguur rondom ons beeld op de sensor verschijnen. Deze verstrooiingsfiguur ontstaat puur door onscherpte. Naarmate deze afstand toeneemt zal deze verstrooiingsfiguur ook toenemen en ontstaat er meer onscherpte. De toename van deze verstrooiingsfiguur is dan weer afhankelijk van de gebruikte lensopening, afstand van camera tot onderwerp en brandpuntsafstand van de gebruikte lens. Uiteraard speelt grootte van de sensor hierbij ook een rol maar dit laat ik hier buiten beschouwing.
Stellen we scherp op het object dan wordt dit ook scherp afgebeeld op de sensor. Naarmate we verder van het object, waarop we hebben scherp gesteld, afkomen zal de onscherpte toenemen. Echter door gebruik te maken van een kleinere diafragma opening zal dit onscherpteverloop schijnbaar afnemen. Een object op een x afstand van het onderwerp, echter binnen het scherptedieptegebied, zal hierdoor minder onscherp lijken dan bij het gebruik van de grootste diafragma opening. Dit zal zich abrupter voordoen en een sneller verloop hebben bij een telelens dan bij een supergroothoeklens.
Ben ik hierin de enigste die deze “wet in de fotografie” onderuit haalt? Nee. Bekijk deze video is op youtube waarbij het item begint op 14.10 minuten vanaf start.
Theoretisch is de stelling die schuil gaat achter de het begrip “scherptediepte” in de praktijk ook onmogelijk. Wat ik mij afvraag is hoe de uitleg van het begrip scherptediepte zich dan zo lang in de fotografie heeft kunnen stand houden, en moet ik eerlijk bekennen, ook ik mij jarenlang zonder er verder bij na te denken of op de theorie in te gaan, er klakkeloos van uitging dat het zo was zoals het werd en wordt verondersteld.
Een betere omschrijving van het begrip scherptediepte zou zijn, dat binnen het scherptegebied ons onderwerp waarop is scherpgesteld bij gebruik van een kleinere diafragma opening minder snel tot onscherpte kan leiden dan onder dezelfde omstandigheden bij gebruik van een grotere diafragma opening.
Of: het onscherpteverloop bij een kleinere diafragma opening is minder snel dan onder dezelfde omstandigheden bij gebruik van een groot diafragma opening.
En bij iedere omschrijving van de term scherptediepte zowel in literatuur, of video’s, tutorials, lezingen op youtube in het bijzonder maar zeker ook op internet in het algemeen denk ik “dat is niet juist”. Want 10:3,33:3,33:3,33= praktisch nul maar zal nooit nul worden. Ben je het met mijn verklaring niet eens, ik hoor het, vergezeld van een goede tegenuitleg, graag.
Na een eerste fotoserie van de ondergaande zon achter de Pendrechtse molen, welke zich bevindt in de Molenstee onderdeel van het Zuidelijk Randpark, kwam er min of meer onverwachts, als plan B als ik het zou moeten omschrijven, een vervolg.
Het is 17 mei 2020 rond 18.15 in de avond. Het originele idee was foto’s te maken in het Zuiderpark gebruikmakend van het lichtschijnsel van de ondergaande zon. Ik had een tweetal locaties in gedachten dus op de fiets met rugzak en statief beladen op weg. Het was een schitterende zomeravond qua temperatuur, en de mensen waren het binnen zitten als gevolg van de corona-maatregelen meer als zat en zochten de buitenlucht op. Kortom een drukte van mensen lekker zittend in de grasvelden en genietend van de heerlijke zomeravond. Voor mij persoonlijk een absolute no-go.
Een plan B moest er komen. Vanavond wilde ik foto’s maken, na tot tweemaal toe op eerdere avonden met frisse moed te zijn vertrokken echter de omgeving en de sfeer niet de dingen waren die ik in gedachten had en er dus geen foto’s werden gemaakt. Want foto’s maken en later bij het bewerken constant in het achterhoofd malende “dit had beter gekund” is niet aan mij besteed.
Dus zoals in de inleiding van dit artikel beschreven had ik eerder foto’s gemaakt van de ondergaande zon achter de Pendrechtse molen. De voorwaarde waren echter wel om niet qua composities van de foto’s in herhaling te vallen. Rond 19.00 uur was ik op de plaats van bestemming, ruim twee uur voor de zonsondergang zou inzetten. Het resultaat van dit plan B zijn de bijgaande foto’s.
Het Zuidelijk randpark is een redelijk uitgestrekt gebied (15 km lang en 116 hectare groot), niet per auto maar per fiets is het gebied vrij uitgestrekt. Binnen het gebied is het alleen opengesteld voor wandelaars en fietsers. Met de fiets kun je uiteraard een groter gebied bestrijken maar al lopend kom je op plekjes die niet makkelijk met de fiets aan de hand toegankelijk zijn.
Vandaag 10 mei zijn de weersomstandigheden niet echt om schitterende foto’s te maken maar ik wil er even tussenuit. Maar niet op de fiets maar lopend naar het Zuidelijk Randpark. Het voordeel is dat je sneller en makkelijker kleine paadjes of van het pad afwijkt. En dan kom je soms verrassende plaatjes tegen. Zoals gezegd zijn de weersomstandigheden niet optimaal en dat gaat voor mij gepaard met een anders kijken en denken qua compositie. Ik betrek naast het landschap ook graag de grootse luchtpartijen in de foto en als deze bestaat uit een mooie blauwe lucht, eventueel aangevuld met enkele cumuluswolken is dit geen enkel probleem en zal het de foto eerder goed doen dan afbreuk hier aan geven. Maar een grijze lucht zonder tekening van wolken is een ander verhaal. En vandaar dat tijdens deze fotosessie mijn denken qua compositie en verdeling van landschap en lucht even moest worden aangepast.
Vandaag loop ik in het Vaanbos, het meer groene deel van het Zuidelijk Randpark. Weinig tot geen waterpartijen maar wel veel bomen en struiken. In de vroege middag zijn er nog enkele blauwe stukken in de lucht echter naarmate de middag vordert wordt het grijzer en grijzer maar blijft het wel droog.
Foto’s met reguliere sluitertijden maar ook een paar langesluitertijd opname en een heuse selfie.
Even voorstellen, ik ben Michel Jansen, amateurfotograaf met een passie voor fotograferen. Ik tracht bij iedere foto mijn eigen identiteit zowel tijdens het maken van de foto als bij het bewerken ervan te leggen zodat het eindresultaat een micheljansen foto waardig is.
Praktika Super TL
Begonnen met fotograferen rond 1970 met een Praktika Super TL analoog spiegelreflexcamera, waarmee ik vele foto’s heb gemaakt, waaronder vele foto’s tijdens mijn vakanties. ======================================================
Fujica ST 901
Een stapje hoger op de camera ladder was de aankoop van de Fujica ST 901 spiegelreflex met meer mogelijkheden qua instellingen maar wel evenals de Praktika met een schroefvatting. Daardoor kon ik mijn objectieven blijven gebruiken.
Na het ST901 avontuur en vele foto’s later het merk trouw gebleven en overgestapt naar de Fujica AZ-1, de laatste analoge spiegelreflexcamera alvorens over te stappen in het digitale tijdperk. Het merk trouw blijven had een logisch gevolg. Ik werkte toendertijd in een foto/optiekzaak en de vertegenwoordiger van Fuji was kind aan huis.
Dit digitale tijdperk begon voor mij met de Nikon D3200 waarmee ik vele foto’s heb gemaakt (waaronder de trouwreportage van mijn oudste dochter in mei 2013) in een redelijk korte termijn want na 9 maanden wilde ik meer mogelijkheden waaronder een uitklapbaar en kantelbaar LCD scherm.
De 3200 werd vervangen door de Nikon D5200. Zoals al beschreven met een uitklapbaar en kantelbaar LCD scherm. De D5200 had ook wat meer instellingsmogelijkheden. Met deze camera heb ik enkele jaren met plezier gefotografeerd en gebruik ik af en toe nog wel eens naast mijn huidige camera. Het aantal gemaakte foto’s met de D5200 overschreed de 25000.
Mijn laatste aanwinst sinds januari 2018 is de digitale Nikon D7500 spiegelreflex. Nog meer instelmogelijkheden welke ik vooral in de landschaps- en lange sluitertijdenfotografie veelvuldig gebruik.
======================================================== Het afgelopen jaar heb ik mij meer en meer toegelegd op de lange-sluitertijdenfotografie en de landschapsfotografie, geïnspireerd door fotografen als:
Attilio Ruffo
Gary Gough
Marcel Kerdijk
Mark Denney
Adam Karnacz
Bas Meelker
Chris Sale
Bij het volgen van deze fotografen op you-tube en kijkend naar hun video’s verrijk ik mijzelf met kennis omtrent instellingen, composities, gebruik van filters. Chris Sale is hiervan mijn absolute favoriet.
Een misschien wat uitgebreid “even voorstellen”item maar wel een compleet overzicht.
De foto’s op mijn website gepubliceerd heb ik met plezier zelf gemaakt en bewerkt en mogen derhalve niet zonder schriftelijke toestemming van micheljansenfotografie worden gedownload, afgedrukt, gekopieerd, bewerkt of anderszins worden gebruikt. Gegevens omtrent de maker en copyright zijn tezamen met de metadata gegevens in de foto vastgelegd.
Het Zuidelijk Randpark is een redelijk uitgestrekt gebied waar mooie landschapsfoto’s te maken zijn, en dat is dan ook de reden dat ik er graag kom. Het voordeel is bovendien dat het redelijk dichtbij is en makkelijk met de fiets bereikbaar.
Deze foto serie heb ik gemaakt op 1 december 2019 in het Clarabos. Naast de reguliere sluitertijden heb ik 1 foto toegevoegd met een lange sluitertijd (54 sec). Ook de molen van Pendrecht maakt nog deel uit van deze serie .
Landschapsfotografie in Rotterdam; Zonsondergang bij Pendrechtse molen.
Een zonsondergang fotograferen stond al langer op mijn foto-to-do lijstje vandaar ook de titel van dit artikel, het is en was en blijft een “special” voor mij.
Maar de vraag komt dan direct bij mij op, waar ga ik dat doen, wanneer ga ik dat doen. Ik ben zelf niet in het bezit van een auto dus even je spullen in de auto gooien en op weg gaan is er niet bij. In dat opzicht ben ik of afhankelijk van het openbaar vervoer of mijn fiets (die heb ik wel).
Nu bij het ingaan van de zomertijd de avonden weer wat langer duren en de weersomstandigheden goed zijn worden de mogelijkheden om mijn special uit te voeren ook groter, maar waar? Het strand zou een mooie optie zijn, maar hoe kom ik daar en ben ik weer op een redelijke tijd thuis. Het OV is met de huidige corona maatregelen geen optie dus moet het een lokatie zijn die ik op redelijkerwijze met de fiets kan overbruggen.
Het is vrijdag 14 april en vanavond gaat het naar alle waarschijnlijkheid gebeuren, het was al een paar keer uitgesteld omdat er weer wat tussenkwam. De zon gaat onder om 20.42, het is ongeveer 15 minuten fietsen naar de lokatie, het zuidelijk Randpark bij de Pendrechtse molen, ik moet mijn plekje nog vinden, camera op statief plaatsen, kortom op tijd zijn.
De eerste foto maak ik om 19.17 dus ruimschoots op tijd, de laatste om 20.55 en totaal maak ik 78 foto’s. Tijdens de foto-sessie verander ik nog wel eens van camera positie, instellingen, wel een filter, geen filter, tussentijds de witbalans aanpassen, kortom het is hart werken.
Het Zuidelijk Randpark is een recreatiegebied met wandel- en fietspaden, water en verschillende ligweide en is opgedeeld uit diverse gebieden. Het totale gebied ligt aan de ene kant aan de Rotterdamse wijken Pendrecht, Zuidwijk en IJsselmonde en aan de andere zijde Barendrecht.
Tussen het Vrijenburgbos en het Clarabos ligt het gebied de Molenstee. En hier bevindt zich de Pendrechtse Molen, gebouwd in 1731 en in 1957 verklaard tot Rijksmonument. In 1993 is de molen van Rotterdams grondgebied drie kilometer in oostelijke richting verplaatst op Barendrechts grondgebied daar deze door de aanleg van een bedrijventerrein ernstig in de verdrukking kwam.
De molen staat in een uitgestrekt gebied dat zeker met verandering van jaargetijden en een mooie lichtbewolkte lucht of een dreigende onweerslucht met een scala aan mogelijkheden de achtergrond kan bepalen.
Naast de reguliere landschapsfoto’s heb ik ook twee lange sluitertijdfoto’s toegevoegd gemaakt met een sluitertijd van resp. 25 seconden en 157 seconden.
Het Vrijenburgerbos maakt deel uit van het Zuidelijk Randpark en ligt aan het havenspoorpad. Vanwege de corona lockdown kan ik vandaag 12 april 2020 niet ver van huis, en dus op de fiets gestapt richting Vrijenburgerbos.
Het Zuidelijk Randpark is een recreatiegebied bestaande uit verschillende “bossen” waarvan het Vrijenburgerbos deel van uitmaakt. In dit deel is water een belangrijk onderdeel van het landschap wat in de foto’s duidelijk naar voren komt.
Zes van de in totaal 8 foto’s zijn reguliere landschapsfoto’s en twee foto’s zijn lange sluitertijdfoto’s met een sluitertijd van resp. 179 en 151 seconden.
