Een kleurenfoto visualiseert ons de gefotografeerde omgeving zoals we deze hebben vastgelegd. Er wordt je een afbeelding voorgehouden. Een afbeelding die voldoet aan de “normale omstandigheden” in ons denkbeeld, een afbeelding die voldoet aan “normale omstandigheden” die wij gewend zijn waar te nemen. We kijken naar de foto, maar we “zien” niets bijzonders. Een kant en klaar beeld wordt ons voorgehouden, een beeld dat we mooi kunnen vinden of niet, maar het prikkelt ons gevoel niet.
Maar wat als de kleuren ontbreken, wat als ons kant en klare beeld verdwijnt. Je kunt een boek lezen, waarin je de woorden van de schrijver/schrijfster opneemt in je gedachten, je het geschreven woord als een film voor je ziet. Je beleefd de woorden van de schrijver, het verhaal wat hij of zij voor ogen had vermengd met je eigen fantasie. Het is niet meer het verhaal van de schrijver maar je beleefd het boek zoals jij dit in gedachten interpreteert, beleefd. En dan wordt het boek verfilmd en krijg je in de bioscoop een kant en klaar verhaal voorgeschoteld.
Weet je nog, die kleurenfoto, het kant en klare beeld, de verfilming van het boek. Maar dan zie je die foto in zwart-wit, de kleuren zijn veranderd in een scala aan grijswaarden. Er wordt meer van je voorstellingsvermogen gevraagd, dit is niet een foto om naar te kijken, deze foto moet je “zien”, beleven, het boek!
Een zwart-wit foto vraagt meer van ons voorstellingsvermogen, onze fantasie, onze gedachten onze gevoelens. Door het ontbreken van de kleuren, verdwijnt het kant en klare concept. En dat is de kracht van de zwart-wit foto.
